Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est un vide, un gouffre de silence qui m’aspire dès les premières heures du jour. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est les larmes de ma mère au téléphone, des larmes qui roulent et roulent, comme si elles voulaient noyer cette douleur qu’elle ne peut plus contenir. Elle a 81 ans, ma mère, et chaque lundi qui passe, c’est un peu de son cœur qu’on lui arrache, un peu de son espoir qu’on piétine. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est son cri, sa voix brisée qui tremble en me disant que sa fille lui manque, comme si ce manque la consumait à petit feu. Ce que je retiendrai de ce lundi, ce sont les mots que je n’ai pas réussi à trouver pour la consoler. Que dire ? Que répondre à une mère pour apaiser ce désespoir ? Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est moi, réduite à ce silence amer, parce qu’aucun mot, non, aucun mot ne peut combler cette absence, cette blessure qui la dévore.
Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est l’image de ma mère, si frêle, si digne, qui attend, qui espère, même malvoyante, même malentendante , comme si chaque battement de son cœur l’amenait un peu plus près de Sonia, de ce visage qu’elle ne peut plus caresser, de cette voix qui ne lui parvient plus. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est cette femme, ma mère, qui souffre en silence, qui serre dans ses mains un vide glacial, ce vide que l’absence de sa fille laisse dans son âme.
Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est cette lâcheté , de n’avoir pas pu appeler mon père pour lui dire qu’il n’ira pas voir sa fille aujourd’hui. Un autre lundi à lui arracher cette lueur d’espoir, à le laisser seul face à cette absence qu’il cache derrière sa force, mais que je devine, que je ressens. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est la honte que je sens en moi, une honte sourde qui ronge chaque recoin de mon être, cette honte de n’avoir pas eu le courage de lui annoncer une fois de plus une réponse cruelle, une sentence d’attente infinie. c’est ce poids de l’injustice, cet étau d’impuissance qui m’enserre un peu plus fort à chaque seconde.
Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est cet appel à Nour, la fille de Sonia, une fille qui chaque semaine attend des nouvelles de sa mère, qui vit avec cette déchirure. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est Sonia, qui lui répète, malgré les murs, malgré les barreaux, à quel point elle est fière d’elle, à quel point elle lui manque. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est cette tendresse que Sonia essaie de faire passer à travers les murs d’une prison, cette force incroyable qu’elle puise on ne sait où, pour rassurer, pour apaiser. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est le message de Sonia à Nour, avec cette force inouïe, cet amour qui la rend incassable. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est cette tendresse qui traverse les murs, cette fierté d’une mère pour sa fille, et cette douleur d’une fille privée de l’étreinte maternelle.
Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est cette attente, accrochée à mon téléphone, comme si une nouvelle pouvait percer ce brouillard d’incertitude, ce silence oppressant. Encore un lundi où je n’ai pas pu voir Sonia, encore un lundi où la distance se fait plus cruelle, plus tranchante. Encore un lundi où je n’ai pas pu entendre sa voix, ni sentir sa présence.
Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est l’appel de Mehdi, mon frère, qui m’apporte les nouvelles de Sonia, Il parle de son admiration, de son respect profond pour cette sœur aînée qui a toujours été son modèle, mais qui, aujourd’hui, est devenue un roc, un symbole. « Ils ne me briseront jamais », a-t-elle dit, et ces mots résonnent en moi comme un serment, un cri d’indomptabilité qui traverse le fer et la pierre, un défi lancé à l’injustice, une flamme qui refuse de s’éteindre. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est le rire de Sonia, ce rire qu’elle offre à Mehdi, et cette phrase qui conclut leur rencontre, « Merci pour ces rires, je me sens bien, n’aie pas peur pour moi. » Sonia, ma sœur, si forte, si invincible, qui puise son courage dans une profondeur que peu d’entre nous peuvent atteindre.
Mais ce que je retiendrai de ce lundi, c’est aussi la peur de Sonia, une peur qui s’immisce, qui la ronge, cette peur que quelque chose arrive à nos parents, que la vieillesse, cette vieillesse qui dévore sans relâche, emporte ce qu’il nous reste de précieux. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est cette angoisse sourde, cette terreur que chaque minute leur soit arrachée, qu’on les prive, qu’on nous prive, encore et encore, de ces instants si fragiles.
Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est mon impuissance, mon impuissance face à cette injustice qui nous consume. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est ce cri, ce hurlement silencieux qui monte en moi, ce cri de sœur, de fille, de femme, ce cri contre l’injustice, ce cri d’un amour désespéré qui se heurte à des murs épais, mais qui refuse de se taire.
Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est le poids insupportable de l’absurde, le goût amer de l’injustice, la morsure de l’absence. Ce que je retiendrai de ce lundi, c’est la douleur qui fait trembler mon cœur, la rage sourde, la détresse, ce désespoir qui, pourtant, me pousse encore à espérer, encore à me battre.
**********
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو الفراغ، الهفهوف اللي طحت فيه من أول ما حلّيت عيني. اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو دموع أمي في التليفون، دموع هابطة كي الشتاء، كيفلي يحبّو يغّرْقوا الوجيعة اللي في قلبها وما عادش منجما تخبيها. امي عمرها 81 سنة، وكل نهار اثنين يتعدّي، ينقصلها عام من عمرها، عام من أملها. اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو الصيحة متاع امي، صوتها وهي تقولي توحشت اختك نحب نشوف بنتي قبل ما نموت. الفراق يحرق فيها، نار تاكل فيها بشويّة بشويّة. اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو الكلام اللي ما نجمتش نقولهواها،، عاجزة نواسيها، اش نجم نقول لأم موجوعة، لام مقهورة؟ حتى كلمة ما عاد عندها معنى قدام الوجيعة هذي
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو صورة أمي، ضعيفة، مكسرة، تستنى و تتمنى، امي تكاد لا تشوق لا تسمع، تحب تعنق بنتها، توحشت الوجه اللي ما عادش تنجم تبوسو، الصوت اللي ماعاتش تنجم تسمعو. أمي، اللي تعاني بالساكتة، امي اللي ربي نزِّلْ عليها صبر أيوب، امي اللي بش تموت مالحسرة و مالقهرة اللي خلّاها غياب بنتها
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو العجز اللي حسّيت بيه، و اللي خلاني ما نجمتش نكلم بابا ونقولّو موش بش يشوف بنتو اليوم. نهار اثنين آخر يتقطع فيه الأمل، ويخلّي بابا ساكت بقهرتو في قلبو، ساكت على الوجيعة اللي ما يحبش يوريها. اللي دمرني نهار الاثنين هذا هي الحشمة اللي تاكل فيا، الحشمة اللي ادڤدڤ القلب، خاتر ما نجمتش تكلمو و نزيد نعطيه خبر كي وجهي
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو التليفون لنور، بنت سنية، لبنية اللي كل اثنين تستنى خبر، كلمة، حاجة من عند أمها. سنية من ورا لحديد، من وسط الجدران، تبكي و تقولها قدّاش تحبها، قدّاش فخورة بيها، قدّاش توحشتها. قوة متاع أم، اللي مهما يصير ما يطيحهاش ريح الظلم. حبّها لبنتها يهد لحديد و الاصوار، ويتعدّى ويوصل رغم الداء و الاعداء.
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هي المستنية ، التليفون في بيدي، نستنى في خبر يبردلي النار اللي شاعلة فيا نهار اثنين آخر ما شفتش فيه سنية، نهار اثنين آخر اللي البعد و الوحش كبروا و زادت وجيعتهم. صوتها ما سمعتوش، حضورها ما حسيتوش، القهر كبر
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو تليفون خويا مهدي، حكالي على سنية، سنية اللي من اصل الدنيا يحبها و يقدرها، أختو الكبيرة اللي طول عمرو كانتلو فخر، واليوم ولات رمز، ولات جدار ما ينكسرش. قتلو “بلي يعملو ما يطيحونيش”، كلمات كي الوعد، صرخة تشوي، كي النار، كيف الجمر يكسر الحجر
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هي ضحكة سنية اللي هداتها لمهدي، و الجملة اللي ختمت بيها لقائهم: “ماتخافش عليا، راني لباس”. سنية، أختي، تبركالله، قوية، واقفة، تستمدّ في قوتها من قاع القهر، من مكان قليل اللي بنجمو يفهموه
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو الخوف، الخوف اللي كي السم في عروق سنية، خوف اللي يأكل فيها، خوف اللي لا سمح الله و بعّد علينا البلاء، يصير حاجة لوالدين، الكبر اللي يخطف في العمر، يخطف في كل حاجة غالية علينا. اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو هاك الرعب اللي كل دقيقة بحسابها و هما لا شفقة لا رحمة حرمينهم منها و حارمينها منهم
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو صرخة عجزت نكتمها، هو القهر، العجز، الظلم اللي يكبّل فيا. صرخة أخت، صرخة بنت، صرخة امرأة ضد الظلم، صرخة حبّي لسنية، صرخة صتعت على الحيوط، صرخة صتعت في الحديد، صرخة صتعت في البعد، أما مستحيل تسكت
اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو الثقل اللي في قلبي، مرارة الظلم، و وجيعة الغياب اللي كي الغصّة، اللي دمرني نهار الاثنين هذا هو القهرة، و الحزن، اما بالرغم منهم الكل، مازلت، مكبشة في الأمل ونقول، مانيش مسلمة و نواصل و نقاوم
Ramla Dahmani Accent
